LET
OP:
Via internet worden heel veel Shar-Pei pups te koop aangeboden.
In veel gevallen is de
aanbieder een
BROODFOKKER!
Pas dus op waar u een pup koopt en houdt de broodfokkerij niet in
stand!!!
___________________________________________________
Stop de broodfokkers en puppyfabrieken.
Ik herinner me niets meer van de plaats waar ik geboren ben. Het was er
duf en donker en we
kwamen nooit in contact met mensen. Ik herinner me nog wel mijn moeder
en haar zachte pels ,
maar ze was zo dikwijls ziek en ze was heel mager. Ze had bijna geen
melk voor mij en al mijn
broertjes en zusjes. Ik herinner me dat vele van hen stierven en ik
miste hen zo.
De dag dat ik van mijn moeder werd weggehaald herinner ik me nog als de
dag van gisteren.
Ik was triestig en zo bang , mijn melktandjes waren nog maar pas
doorgekomen.
Ik had feitelijk nog bij mijn mammie moeten blijven , maar ze was zo
ziek.
Bovendien bleven de mensen zeggen dat ze geld nodig hadden en dat ze de
vuiligheid die mijn zusje
en ik maakten beu waren. Dus werden we gekooid en werden we naar een
vreemde plaats gebracht.
Enkel wij beiden. We kropen dicht tegen elkaar en we waren bang.
Er was niemand om ons te knuffelen of te aaien.
Zo veel te zien en zo veel geluiden , zo veel geuren. We werden naar een
winkel gebracht met heel
veel verschillende dieren ! Sommigen kwaakten ! ... Sommigen miaauwden !
... Sommigen piepten ! ...
Mijn zuster en ik werden in een klein kooitje gesmeten. Ik kon er andere
puppies horen. Ik zag
mensen naar me kijken. Ik hield wel van kleine mensjes , die leken wel
lief en leuk.
Ze wilden zelfs spelen !
De ganse dag bleven we in die kleine kooi. Soms kwamen er nare mensen
die op het glas klopten en
ons bang maakten. Af en toe werden we uit de kooi gehaald om
vastgehouden te worden door de
mensen of gewoon om ons te bekijken. Sommigen waren lief , weer anderen
deden ons pijn.
Dikwijls zeiden ze : " Ooooh... ze zijn zoooo schattig ! Ik wil er
eentje ! "
Maar nooit gingen we met iemand mee.
Mijn zusje stierf vorige nacht , toen het donker was in de winkel. Ik
legde mijn hoofdje op haar
zachte vacht en voelde het leven uit haar magere lijfje verdwijnen. Ik
had hen horen zeggen dat
ze ziek was en dat ik nu voor een spotprijsje zou verkocht worden ,
zodat ik de winkel snel zou verlaten.
Toen het levenloze lichaampje van mijn zusje uit de kooi werd gehaald om
weggegooid te worden ,
was mijn zacht gehuil het enige teken van droefheid.
Vandaag kwam er familie die mij kocht ! Wat een zalige dag ! Ze waren
een lieve familie , ze wilden
me zo graag , echt waar ! Ze kochten me een etensbak en eten en het
kleine meisje hield me zo liefhebbend
in haar armen. Ik hield zoveel van haar ! De man en de vrouw zeiden dat
ik een lieve , brave puppy ben.
Ik werd Angel gedoopt. Ik hield ervan om mijn nieuwe mensen likjes te
geven.
De familie zorgde goed voor mij , ze waren zo lief en aardig en zacht.
Ze leerden me het verschil
tussen wat goed was en wat verkeerd was. Ze gaven me goed te eten en
heel veel liefde. Het enige
wat ik wou was om deze mensen te plezieren. Ik hield van het kleine
meisje en genoot ervan om
met haar te spelen en rond te lopen.
Vandaag ging ik naar de dokter. Het was een vreemde plek en ik was bang.
Ik kreeg een paar spuitjes ,
maar mijn beste vriend , het kleine meisje , hield me teder vast en zei
dat alles in orde was. Ik was zo kalm.
De dierenarts moet trieste woorden gezegd hebben , want mijn geliefde
familie keek heel triest.
Ik hoorde moeilijke woorden zoals heupdysplasie en iets over mijn hart.
Verder verstond ik nog
flarden zoals broodfokkers en ongeteste ouders. Ik weet niet wat dat
allemaal betekent , maar het
deed me pijn om mijn familie zo triest te zien. Maar ze hielden nog
steeds van mij en ik hou ook zo
veel van hen !
Ik ben nu zes maanden oud. Terwijl de meeste pups sterk en robuust zijn
en wilde spelletjes spelen ,
doet elke beweging me geweldig pijn. De pijn gaat nooit weg. Het doet
pijn om te lopen en te spelen
met mijn kleine lieve meisje. Het is ook moeilijk om adem te halen.
Ik blijf mijn best doen om een sterke puppy te zijn , zoals ik feitelijk
moet zijn , maar het is zo moeilijk.
Het breekt mijn hart om mijn vriendinnetje zo triest te zien.
Soms spreken de vrouw en de man over " het is misschien tijd nu "
Ik ga regelmatig naar de dierenarts , maar er is nooit goed nieuws. Ze
spreken steeds over aangeboren problemen.
Ik wil enkel maar de warme zon voelen , spelen , lopen en flodderen met
mijn familie.
De vorige nacht was de pijn het ergst. Pijn was nu een vaste gezel in
mijn leven , het doet nu zelfs pijn
om recht te staan en te gaan drinken. Ik tracht recht te geraken , maar
kan enkel zachtjes huilen van
de pijn. Ik word voor de laatste keer in de auto gezet. Iedereen is zo
triest en ik weet niet waarom.
Ben ik stout geweest ? Ik tracht altijd lief en braaf te zijn , wat kan
ik toch verkeerd gedaan hebben ?
Oh , als die vervelende pijn maar weg zou gaan. Als ik de tranen van
mijn vriendinnetje maar kon drogen.
Ik tracht me te strekken om haar hand te likken , maar ik kom niet
verder dan een kreet
van pijn.
De tafel van de dierenarts is koud. Ik ben zo bang. De mensen aaien en
strelen me , ze huilen in mijn zachte vacht.
Ik kan hun liefde en verdriet voelen. Ik slaag er in om zachtjes hun
handen te likken. Zelfs de dierenarts lijkt niet zo angstaanjagend meer.
Hij is lief , ik voel mijn pijn verzachten.
De kleine meid houdt me zacht vast en ik bedank voor al de liefde die ze
mij gegeven heeft.
Ik voel een zachte prik in mijn voorpoot. De pijn begint te verdwijnen ,
ik krijg een vredig gevoel.
Ik kan haar nu zelfs zachtjes likjes geven.
Ik kom in een droomwereld terecht , ik zie mijn moeder , mijn broertjes
en mijn zusje in een verre groene wereld.
Ze vertellen me dat daar geen pijn is , alleen vreugde en blijheid. Ik
neem afscheid
van de familie , op de enige manier die ik ken , door zachtjes met mijn
staart te kwispelen en door
met mijn neus te snuffelen. Ik had gehoopt om heel veel dagen met hen
door te brengen , maar het heeft niet mogen zijn.
Ik hoorde de dierenarts nog zeggen : " broodfokkers en puppyfabrieken "
en
niet van bekwame fokkers.
De pijn is nu verdwenen , maar ik weet dat het nog jaren zal duren eer
ik mijn geliefde familie terug
zal zien ... Als de dingen maar anders hadden kunnen zijn.
Dit verhaal mag overal gepubliceerd of herdrukt worden in de hoop dat
het fokkers zal stoppen om
geldgewin na te streven in plaats van aan het welzijn van de dieren te
denken.
|